منظور از «ولایت مطلقه‌ی فقیه» چیست؟
در چنین شرایطی، یک توضیح ساده و منطقی، برای رفع این سوءبرداشت، کافی است. اول اینکه «مطلقه بودن ولایت فقیه» به هیچ وجه به معنای دلبخواه عمل کردن نیست؛ چون در اینصورت، عدالت فقیه، مخدوش می‌شود و او دیگر حتی صلاحیت امام‌جماعت‌بودن را هم را از دست می‌دهد چه رسد به ولایت بر مردم. بنابراین، قید «مطلقه» به معنای «هر چه دلش خواست» نیست.
«ولایت مطلقه» که در برخی آثار پیشینیان، به «ولایت عامه» هم تعبیر شده به این معناست که فقیه جامع‌الشرایط، می‌تواند در هر یک از امور حکومتی که لازم باشد وارد شده و دستوری بر اساس مصلحت جامعه، صادر کند و در این دستور صادر شده، همه‌ی افراد، حتی فقهای دیگر، موظفند تا به آن عمل نمایند. نظریه‌ی «ولایت مطلقه‌ی فقیه» در حقیقت، به رهبر جامعه، اجازه‌ی انعطاف‌پذیری و مدیریت پدیده‌های نوظهور را می‌دهد تا بتواند طبق تحولات هر عصری، جامعه را در مسیر صحیح، هدایت کند.
در طول ۳۵ سال اخیر هم نه تنها هیچ موردی از خودکامگی و استبداد در اعمال «ولی فقیه» مشاهده نشده است؛ بلکه خاضع‌ترین و مطیع‌ترین افراد در برابر قوانین الهی و حتی قوانین مصوب کشور، همین «ولی فقیه» بوده است.
امام خمینی (رحمه‌الله) می‌فرمود: «در اسلام آن چیزی که حکومت می‌کند یک چیز است و آن قانون الهی است. پیغمبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) هم به همان عمل می‌کرده است، خلفای او هم به همان عمل می‌کردند، حالا هم ما موظفیم که به همان عمل کنیم، قانون حکومت می کند، شخص هیچ حکومتی ندارد.»1
مقام معظم رهبری، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای هم بارها از لزوم پایبندی خود و دیگران به قانون سخن گفته‌اند: «بعضی‌ها خیال مى‌کنند که این «ولایت مطلقه‌‌ى فقیه» که در قانون اساسى آمده، معنایش این است که رهبرى مطلق‌‌العنان است و هر کار که دلش بخواهد، مى‌تواند بکند! معناى ولایت مطلقه این نیست. رهبرى بایستى موبه‌‌مو قوانین را اجرا کند و به آن‌ها احترام بگذارد... منتها قانون اساسى راه چاره‌اى را باز کرده و گفته آنجایى که مسئولان امور در اجراى فلان قانون مالیاتى یا سیاست خارجى، بازرگانى، صنعتى و دانشگاهى دچار مضیقه مى‌شوند و هیچ کار نمى‌توانند بکنند، رهبرى مرجع است... این معناى ولایت مطلقه است، والّا رهبر، رئیس‌‌جمهور، وزرا و نمایندگان، همه در مقابل قانون تسلیمند و باید تسلیم باشند.»2
-----------------------------------------------------------------------
۲- بیانات در دیدار جمعی از دانشجویان، ۲۶ آذر 1382