هدف بعثت انبیا

انسان اگر به همین حدّ طبیعت بود و بیشتر از این چیزى نبود، دیگر احتیاج به اینکه یک چیزى از عالم غیب براى انسان فرستاده بشود تا انسان را تربیت بکند، لازم نبود.

لکن چون انسان مجرّد از این عالم طبیعت یک حقیقتى دارد و همین خصوصیّاتى که در انسان هست دال بر این است که یک ماورائى از براى این طبیعت هست، چون انسان یک ماورائى دارد و به حسب براهینى که در فلسفه ثابت است ماوراء این طبیعت در انسان هست و انسان داراى یک عقل بالأمکان مجرد است.

تربیت آن ورق که ورق معنوى انسان است و کسی باید این تربیت را بکند که علم حقیقى به آن طرف داشته‏ باشد و علم به روابطى که ما بین انسان و آن طرف طبیعت و آن طرف هست داشته باشد. لیکن آن بشر این ادراک را ندارد.

بشر هر چه ذرّه ‏بین بیندازند همین قدر مى‏تواند طبیعت را ادارک بکند، ماوراء طبیعت با ذرّه‏بین دیده نمى‏شود. آن محتاج به آن است که یک معانى دیگرى در کار باشد و چون این روابط بر بشر مخفى است و خداى تبارک و تعالى که خالق همه چیز است این روابط را مى‏داند از این جهت به وحى الهى براى یک عدّه‏اى از اشخاصى که کمال پیدا کرده‏اند و فهمیدند روابطى حاصل مى‏شود مابین انسان و عالم وحى، به او وحى مى‏شود و براى تربیت آن ورق دوم انسان بعث مى‏شوند اینها. پیامبران در بین مردم مى‏آیند و مى‏خواهند مردم را تربیت بکنند.

خداى تبارک و تعالى نه احتیاج به ماها دارد و نه احتیاج به تربیت ما دارد، همه ما اگر مشرک هم بشویم، شدیم جهنّم، همه ما هم موّحد هم بشویم یک نفعى نمى‏رسد تمام مربوط به خود ماست.

بعث انبیاء براى تربیت ماست که ما در آن ورق که باید تربیت بشویم، جورى تربیت بشویم که آنجا هم زندگى‏مان زندگى سعادتمند باشد.

اگر این تربیت نباشد و انسان با همان خوى حیوانى از این عالم به عالم دیگر برود، در آن عالم سعادت ندارد و به شقاوت مى‏رسد، انسان در آن عالم به ظلمات مى‏رسد.

انبیاء آمده‏اند که ما را از این عالم طبیعت کم‌‏کم تربیت کنند و آن مقدارى که مربوط به تربیت‏هاى معنوى است به ما بفرمایند به وحى من اللَّه تعالى‏، تا ما که اگر انبیاء نباشند یک حیوانى هستیم، که هر چه هست همین طبیعت است، بیشتر از این ادراک نداریم، ما را ببرند به آن عالم و تقویت کنند، که ما وقتى از این عالم به یک عالم دیگرى منتقل شدیم زندگى آن عالم هم یک زندگى سعادتمند باشد.

تمام نکته آمدن انبیاء این است که این بشر را تربیت کنند براى اینکه همان طورى که اینجا یک زندگى سعادتمند در اینجا دارند، آنجا هم زندگى سعادتمند داشته‏باشند. لطفى است از جانب خداى تبارک و تعالى‏ به بشر.

تربیت بشر به وحى خدا و به تربیت انبیاء این است که چیزهایى که رابطه بوده است مابین آن عالم و این عالم، چیزهائى که اگر آن کارها را ما انجام بدهیم در تربیت معنوى ما دخالت دارد، آنها را به ما بیان کردند که این کارها را بکنیم. ما نمى‏دانیم البتّه که آیا رابطه مابین نماز و سعادت آن عالم چیست، رابطه‏اش را ما نمى‏دانیم، خدا مى‏داند، چنانچه من و شما که طبیب نیستیم. نمى‏دانیم که رابطه ما بین این قرصى که طبیب مى‏دهد با آن مرض چیست، لکن رابطه دارد.
آن که عالم است این رابطه را ادراک کرده‏است و به ما گفته است و ما هم باید اطاعت کنیم تا مرضمان خوب بشود.

انسان چون یک مجموعه‏اى است که احتیاج به همه چیز دارد، انبیاء آمده‏اند که آن همه احتیاجات انسان را، هر چه احتیاج دارد انسان براى انسان بیان کنند، که انسان اگر عمل بکند به سعادت تمام مى‏رسد.

                                                                                                                                             (صحیفه نور، ج‏2، ص‏229)